Tryb rozkazujący w języku angielskim

Tryb rozkazujący jest bardzo łatwy i nie sprawia trudności osobom uczącym się angielskiego. Do tworzenia trybu rozkazującego używamy podstawowej formy czasownika. Na przykład:

Listen!	Słuchaj!
Stand up!	Wstań!
Open the window.	Otwórz okno.
Ask him.	Zapytaj go.
Be quiet.	Bądź cicho.
Watch out!	Uważaj!
Give me that!	Daj mi to!

Trybu rozkazującego używamy w języku angielskim głównie do wydawania ostrzeżeń (np. Uważaj!) i udzielania porad – zrób to, a tego nie rób.

Powyższy przykład „Open the window” może nie jest szczytem uprzejmości w języku polskim, ale nie jest też nieuprzejmy. W języku angielskim takie rozkazy są uważane za nieuprzejme, dlatego na początku zdania należy dodać „please” lub, w zależności od sytuacji, wybrać inną, grzeczniejszą konstrukcję.

Tryb rozkazujący i przeczenie

Przeczenie tworzymy za pomocą don’t.

Don’t be so sure!	Nie bądź taki pewny!
Don’t tell her a word!	Nie mów jej ani słowa!
Don’t eat my chocolate!	Nie jedz mojej czekolady!

Tryb rozkazujący i liczba mnoga

Jeśli chcemy powiedzieć coś w liczbie mnogiej – np. „Chodźmy do kina”, użyjemy let’s:

Let’s go to the cinema.	Chodźmy do kina.
Let’s go dancing.	Chodźmy potańczyć.
Let’s watch this movie.	Obejrzyjmy ten film.

Let’s jest skróconą formą od let us.

Przeczenie

Let’s + not + czasownik

Let’s not forget that…	Nie zapominajmy, że…
Let’s not tell them.	Nie mówmy im.

Tryb rozkazujący i trzecia os. l.p.

W trzeciej osobie liczby pojedynczej używa się konstrukcji let + her/him + czasownik.

Let her write.	Niech (ona) pisze.
Let him write.	Niech (on) pisze.
Let her sing.	Niech (ona) śpiewa.
Let him sing.	Niech (on) śpiewa.